Ndërsa anija e rojës bregdetare libiane po afrohej, tetë vjeçari Oumar u drodh nga frika. Ai ishte marrë një herë nga një gomone teksa përpiqej të kalonte Detin Mesdhe nga i ashtuquajturi “fezzan”, për t’u çuar në një burg famëkeq brutal në Tripoli.
I nxjerrë jashtë me një kosh plehrash nga dy të rritur, ai u kthye në bregdet për të hipur në një gomone të dytë, duke u bashkuar me 23 fëmijë të tjerë dhe mbi 60 të rritur në një udhëtim detar jashtëzakonisht të rrezikshëm për në Europë.

Është vetëm një pjesë e udhëtimit të jashtëzakonshëm të Oumarit nga një fshat i vogël në Mali në një qytet port italian me shpresën për të shkuar në shkollë.

Vetëm katër muaj më parë, ai jetonte i lumtur me familjen e tij pranë Tambagës, në perëndim të Malit. Por kur një grup xhihadist sulmoi zonën, ai ia mbathi në këmbë dhe u nda prej tyre.

Në vend që të kthehej, Oumar vazhdoi të ecte, pikërisht përtej shkretëtirës së Saharasë. Ai u bashkua me grupe të ndryshme udhëtarësh të lodhur rrugës dhe përfundoi në Libi. Por atje ai u kap nga një bandë libiane që e detyroi të punonte si saldator dhe bojaxhi.

Ai arriti të çlirohej nga robëruesit e tij, por përfundoi në burgun Ain Zara pasi përpjekja e tij e parë për të lundruar në Europë ishte e pasuksesshme.

I fshehur në një kosh, ai u arratis përsëri dhe mori rrugën për në Zawiya, pak jashtë Tripolit. Atje ai iu bashkua një gomoneje tjetër së bashku me një djalë më të madh – të quajtur gjithashtu Oumar – i cili e njohu atë në burgun e Tripolit dhe u soll si një vëlla i madh për pjesën tjetër të udhëtimit.

Pas disa ditësh në detin Mesdhe, dy Oumarët menduan se do të ktheheshin në Libi kur panë varkën e rojës bregdetare.

Por djemtë dhe pjesa tjetër e ekuipazhit të varkës më në fund u shpëtuan në mënyrë të sigurt nga varka e shpëtimit e OJQ-së Ocean Viking. Varka sapo i ishte përgjigjur një varke tjetër emigrantësh që po lëvizte nga Libia, nga e cila mbetën rreth 60-100 njerëz të vdekur.

“Ai është një fëmijë i jashtëzakonshëm. Kur më tregoi historinë e tij, bëra gjithçka që munda për të konfirmuar të gjitha detajet”, tha për The Telegraph Angela Nocioni, një gazetare italiane në bordin e varkës së shpëtimit në atë kohë. “Çdo i mbijetuar në gomone më tha: “Është e vërtetë, ai është fillikat.”

I dehidratuar, i uritur dhe me hipotermi, Oumari nuk donte të largohej nga Angela pasi hipi në bordin e Ocean Viking. Ajo i dha një shkumës dhe zbuloi se ai dinte të shkruante – vizatimi i tij i parë ishte e një personi me një fytyrë të trishtuar.

Oumari i madh i tha asaj: “E pashë këtë djalë në burgun e Ain Zarës. Nuk kishte shumë kohë atje, por e mbaj mend, sepse ishte vetëm një fëmijë… E pashë përsëri kur hipa në gomone.”

Kur Ocean Viking u ankorua në Ankona, në Italinë verilindore, të dy Oumarët u kapën për dore ndërsa po zbrisnin nga varka. U përqafuan dhe më pas u ndanë.

“Tani mund të shkoj në shkollë, baba?”

Oumari i vogël u dërgua në një qendër lokale rekreative për trajtim ku një ndërmjetës nga Mali ishte duke pritur, tha për The Telegraph drejtori i qendrës së emigrantëve në Ankona, Alessandro Fucili.

“Ku është mamaja jote?” pyeti ndërmjetësi në dialektin e tij lokal bambara. “Në Mali,” u përgjigj Oumari.

“Po babai?” “Në Mali,” tha ai përsëri.

Oumari tha se e mbante mend numrin e telefonit të babait të tij.

“Kështu që nxora celularin dhe i telefonova numrit,” tha zoti Fucili. “Dhe babai i tij u përgjigj. Nuk i besohej aspak.”

Pasi nuk e kishte parë Oumarin për katër muaj, familja e tij i druhej më të keqes.

“Më fal që nuk të thashë, baba,” tha Oumari. “Por jam këtu. Ia dola.”

“Ku” pyeti i ati. “Këtu. Në anën tjetër… Në Europë. A mund të shkoj në shkollë tani, baba?”

Kur mjekët e ekzaminuan, ishte e qartë se ai ishte keqtrajtuar, kishte shenja në trup dhe një kockë të thyer në thembër të cilës i vunë allçi.

Fucili e quajti një “fëmijë shumë inteligjent, shumë guximtar” dhe tha se qendra po përpiqej të gjente një vend për të në një shkollë fillore lokale me fëmijë të tjerë emigrantë.

Çdo mëngjes, kur fëmijët e qendrës hanë mëngjes dhe përgatiten për të dalë, zoti Fucili tha se Oumari bën të njëjtën pyetje: “A po shkoj në shkollë?”