Sandro Mugnai, 53-vjeçari italian i cili vrau 59-vjeçarin shqiptar Gëzim Dodoli në mbrëmjen e 5 janarit në Arrezo në Itali, ka rrëfyer se si ndodhi krimi. Sipas tij nëse ai nuk do ta kishte qëlluar, shtëpia e tij do të ishte shembur nga ndërhyrja me eskavator që po bënte fqinji i tij shqiptar.

Ai tregon në një intervistë për mediat italiane se fillimisht ka qëlluar për ta parandaluar, jo për ta vrarë, por ai sërish nuk ndalej dhe se nuk kishte zgjidhje tjetër përveçse të shpëtonte jetën e familjes së tij.

Ai sapo ka dalë nga burgu. Flet me vështirësi, qan, dëshpërohet. Sandro Mugnai, 53 vjeç, i akuzuar për vrasje me dashje pasi vrau me armë gjuetie fqinjin, Gezim Dodoli, 59 vjeç, kontraktor ndërtimi, i cili tentoi që t’i shembë shtëpinë me eskavator, mbërmjen e 5 janarit në periferi të Arezzo, teksa ai po darkonte me familjen.

“Unë jam një njeri i dëshpëruar edhe nëse jam i bindur se jam i pafajshëm – thotë ai i ndihmuar nga avokatët e tij. ‘Kam vepruar për të shpëtuar familjen time. Ai njeri po na shembte shtëpinë, ne ishim të ngujuar si minjtë. Nuk kisha zgjidhje tjetër veçse të gjuaja’- tha ai.

A e kishte njohur ndonjëherë burgun?

“Kurrë, unë jam pa precedent penal, jam një njeri i mirë, një vullnetar, më pëlqen të ndihmoj njerëzit. Tani jam në burg për katër ditë. Isha në izolim dhe ishte një përvojë e tmerrshme. Por as për një moment nuk mendova se isha fajtor’.- u shpreh ai.

Ju jeni akuzuar për vrasje me dashje edhe pse krimi mund të reduktohet në një tejkalim të vetëmbrojtjes. Si i keni kaluar ditët në qeli?

“Oficerët e provës ishin të jashtëzakonshëm. Ata po përpiqeshin të më bënin të lumtur. Më thanë të qetësohesha, të mos isha kaq e dëshpëruar, se ndoshta do të dal së shpejti dhe do të mund të përqafoja përsëri gruan dhe fëmijët e mi. Ata kishin të drejtë. I falënderoj shumë siç falenderoj gjyqtarin që më liroi.

Mund të na tregoni për ato momente? Pse e qëlluat atë njeri?

“E përsëris, nuk kisha zgjidhje. Ne ishim shtatë veta në tryezë për të festuar Epifaninë, natën e dhuratave. Të gjithë të gëzuar, të gjithë të lumtur. Aty ishin gruaja ime Maria Luisa, nëna ime Fortunata, djali im Michele, vëllai im Massimo, gruaja e tij Maria Cristina dhe djali i tyre. Në një moment dëgjojmë një zhurmë në kopsht. Vëllai im shikoi nga dritarja dhe filloi të bërtiste. “Është një i çmendur që po na shkatërron makinat me buldozer”. Shikova gjithashtu jashtë dhe pashë fqinjin tim duke u përpjekur të hapte një hendek midis makinave të parkuara. Pastaj sulmoi shtëpinë. Massimo u përpoq të dilte për ta ndaluar, por ai u përpoq ta shtypte dhe dëmtoi derën e përparme me kovën e eskavatorit. Ai shpëtoi për mrekulli”.

“Nuk ishte e mundur. Dodoli kishte shkatërruar pjesërisht derën duke e bllokuar, e vetmja rrugëdalje. I bërtita që të largohej, por ai nuk ndaloi. Ishte një makth i vërtetë. Shtëpia po dridhej sepse kishte filluar të prishte çatinë. Të gjithë bërtisnin të tmerruar. Mora pushkën, mendova se ndoshta mund ta trembja, ta bëja të mendojë. Dhe në vend të kësaj…”.

Dhe në vend të kësaj?

“Ai vazhdoi të godiste shtëpinë. Unë e gjuajta të parën paralajmëruese në tokë, por ai nuk u ndal. Dritaret e shtëpisë lëvizën, rrënojat ranë. Anëtarët e familjes sime bërtisnin të dëshpëruar. Unë qëllova përsëri”.

“Mendoj se tre, ndoshta katër. Synova pak me shpresën se do t’i lëndoja këmbët. Papritur buldozeri ndaloi. Kam shpëtuar jetën e familjes sime dhe jetën time. Por me një çmim shumë të lartë. Unë ende qaj për atë njeri, por e përsëris: nuk kishte mundësi tjetër”.

Gjyqtarja hetuese ka shkruar se ai “ka vepruar patjetër për të mbrojtur jetën e familjarëve dhe jo pronën”.

“Po, dhe e falënderoj përsëri, por dhimbja dhe dëshpërimi mbeten”.

Si e shpjegoni sjelljen e fqinjit tuaj?

“Nuk e di. Një muaj më parë kishte një përleshje me nënën time sepse ai i binte daulleve në 2 të mëngjesit. Asgjë tjetër, por sërish e përshëndesja.