Shumica e njerëzve janë të shqetësuar për rritjen e çmimeve të energjisë, por jo Friedmunt Sonnemann, i cili jeton në një kasolle që e ndërtoi vetë në një pyll të largët të Gjermanisë.
“Asgjë nga këto nuk më prek mua”, thotë ai për krizën energjetike të Evropës të nxitur nga agresioni rus i Ukrainës, pasi ka kaluar 32 vjet në pyllin pranë Longkamp, në Gjermaninë jugperëndimore afër Luksemburgut.
Siç shkruan DPA, kasolles i mungon energjia elektrike ose uji, por ai këmbëngul se ka gjithçka që i nevojitet.
“Unë nuk dua asgjë tjetër”, thotë Sonnemann, me flokë të gjatë, me mjekër. “Kjo është mënyra e vetme që unë dua të jetoj”.
Ai ka ‘shokë shtëpie’ të përkohshëm që e ndihmojnë herë pas here.
Ata e marrin ujin që u nevojitet për të pirë nga një burim aty pranë dhe përdorin ujin e shiut për gatim dhe larje.
Dhe ata sigurisht ngrohen me dru.
“Nëse ka një sobë të ndezur në dhomë dhe termometri tregon 14 gradë, kjo është e mjaftueshme”, thotë ai.
Kur është ftohtë, thotë Sonnemann, ata kurrë nuk e ngrohin dhomën në 20 ose 21 gradë Celsius.
“Në asnjë rrethanë”, shton ai. “Kjo do të ishte vërtet një gjë e kotë”.
Në vend të kësaj, banorët vishen më trashë në dimër.
Sonnemann mbledh drutë që u nevojiten nga zonat e tij ose i blen, ku vëren se çmimet po rriten.
Njerëzit mund të kalojnë kohën me më pak gjëra sesa mendojnë, thotë Sonnemann, i cili ka lindur në qytetin e Bonit dhe është rritur në Këln.
Sigurisht, jo të gjithë mund të jetonin në pyll, pranon ai – Gjermania nuk ka pyje të mjaftueshme.
Por mënyra se si shumica e njerëzve jetojnë në vendet e industrializuara nuk do të jetë e qëndrueshme në planin afatgjatë, beson ai.
“Patjetër që do të ketë një ndryshim në të menduarit”.
Jeta e Sonnemann-it është po aq e pazakontë sa bimët e rralla që ai rrit në tokën e tij prej 4 hektarësh.
Ai korr dhe shet farat dhe tani ka disa qindra lloje, thotë ai, ndërsa spërkat disa fara në një tas.
Stoku i tij i farave përfshin bimë të brezave më parë.
“Ka edhe bimë nga koha e stërgjysheve që përndryshe do të ishin zhdukur”, tregon Sonnemann, duke përmendur një fasule të gjatë dhe të hollë vjollcë.
Sipas tij, është veçanërisht e rëndësishme të ruhen bimët e vjetra të kultivuara në këto kohë ndryshimesh klimatike, pasi ato janë në gjendje të lulëzojnë pavarësisht cilësisë së dobët të tokës dhe në kushte ekstreme të motit.
Ai gjithashtu rrit më shumë bimë ekzotike.
Ndërkohë njerëzit kalojnë pjesë të kohës në fermën e tij dhe e ndihmojnë.
“Tani jemi tetë prej nesh”, rrëfen Sonnemann. Ata gjithashtu vijnë për t’u larguar nga “bota e jashtme”, thotë ai.
“Ne nuk jetojmë në një botë të veçantë këtu. Por ndikimi i asaj që po ndodh në botë tani është relativisht i vogël”.
Dhe disa nga ndihmësit e tij madje kanë ardhur në fermën e tij nga Meksika ose Tajvani.
Njerëzit flasin shumë për atë që po ndodh në botë, por të paktën deri më tani, ferma është kursyer nga COVID-19.
“Nëse do ta kisha (virusin), do të kisha një periudhë shumë të lehtë”, thotë Sonnemann, i cili ka qenë vetëm tek dentisti vitet e fundit, por jo te ndonjë mjek.
Ai thotë se është shëruesi i vetes.
Megjithatë, shkrimi i dpa tregon se ndonjëherë bota e jashtme ndërhyn.
Sonnemann kaloi vite duke luftuar për të parandaluar ndërtimin e një ure pranë fermës së tij.
Ajo tani mbart trafik që ai mund ta dëgjojë.
Është mjaft e zhurmshme, por ai nuk ka zgjidhje “përveç të pajtohet me të”, thotë Sonnemann, megjithëse ai e quan “shkatërrimin e peizazhit” si “shumë të tmerrshëm”.
Fqinjët e tij më të afërt janë banorët e Longkamp në lagjen Bernkastel-Wittlich dhe ata janë të respektueshëm për fermën e tij në pyll.
“Puna që ai bën pranohet këtu”, thotë kryebashkiaku lokal Horst Gorges, duke vlerësuar përpjekjet e Sonnemann për të ruajtur farat dhe bimët që përndryshe mund të zhdukeshin.
Megjithatë, pak në fshat e kuptojnë vërtet se si Sonnemann jeton kaq larg.
Por ai vazhdon të zhvillojë fermën e tij dhe ka një shtëpi të dytë me baltë, së bashku me një panel diellor të instaluar në një hambar për të drejtuar një makinë larëse.
Ai dhe kolegët e tij fermerë nuk jetojnë vetëm me barishte, kunguj, mollë dhe ftua që rritin.
“Ne gjithashtu blejmë oriz ose petë për t’ua shtuar atyre”, thotë Sonnemann.
Pavarësisht të gjithave, ai nuk e sheh veten “si një i braktisur apo një vetmitar.
“Unë nuk jetoj vetëm dhe nuk u largova nga bota”. Për më tepër, ai thotë: “Unë nuk po i bëj të gjitha këto vetëm, vetëm për veten time”.
